بررسی تأثیر سطوح زیر و بمی و بلندی صوت بر الگوی انسداد چاکنای در افراد دارای صوت بهنجار

هدف: الگوی انسداد چاکنای مهم ترین نشانه استروبوسکوپی برای قضاوت راجع به بهنجار بودن عملکرد حنجره است. تحقیقات اخیر نشان می دهد الگوی انسداد کامل تنها الگوی بهنجار نیست. هدف از این پژوهش بررسی الگوی انسداد در افراد بهنجار و بررسی تأثیر مشخصات آواسازی بر آن می باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی، پس از تاریخچه گیری، ارزیابی شنیداری-ادراکی جامع صوت و شاخص معلولیت صوت 218 دانشجو، 80 نفر (58 مؤنث و 22 مذکر) با میانگین سنی ۲۱٫19 به صورت تصادفی انتخاب شدند که ارزیابی ها دال بر بهنجار بودن صوت آنها بود. ارزیابی ویدئواستروبوسکوپی حین تولید واکه /i/ در آواسازی عادتی، زیر، بم، بلند و آهسته انجام، و الگوهای انسداد چاکنای در سطوح فوق ثبت گردید. ضمن ارائه آمار توصیفی، الگوهای انسداد چاکنای با استفاده از آزمون غیر پارامتری فیشر در سطوح آواسازی بین افراد مذکر و مؤنث مقایسه گردید. یافته ها: در مجموع فراوان ترین الگو، انسداد کامل و پس از آن شکاف خلفی y بود. مقایسه فراوانی الگوها بیانگر تفاوت معنادار بین افراد مذکر و مؤنث (0/001>p) و سطوح عادتی، زیر، بم، بلند و آهسته بود (0/001>p). تفاوت معنادار در الگوی انسداد حین تولید انواع زیر و بمی در افراد مؤنث (0/001>p) و انواع بلندی ها در افراد مذکر (0/001>p) دیده شد. نتیجه گیری: در ارزیابی ویدئواستروبوسکوپی، مشاهده انسداد ناکامل در افراد بهنجار دور از انتظار نیست. مشخصات آواسازی می تواند بر شکل انسداد به طور معنادار تأثیر بگذارد، لذا کلیه سطوح آواسازی باید مورد ارزیابی قرار گیرد، اگرچه نحوه تأثیر در افراد مذکر و مؤنث مشابه نیست.